Ο χρόνος σταμάτησε..

Ο χρόνος είναι περίεργο φαινόμενο… Σταματάει και ξεκινάει όποτε θέλει εκείνος.. Μερικές φορές, η ώρα περνάει τόσο γρήγορα και η μέρα φεύγει και δε το καταλαβαίνεις.. Μερικές φορές πάλι νομίζεις ότι ο χρόνος σταμάτησε.. Δε περνάει με τίποτα η ώρα..Μπορεί να μη νοιώθεις τίποτα..Μπορεί να νοιώθεις σαν να μη ζεις..Είναι περίεργο όταν σταματάει ο χρόνος σε στιγμές που δε πρέπει. Τώρα που ο δικός μου χρόνος σταμάτησε δε νοιώθω τίποτα.. Τουλάχιστον τίποτα σε μεγάλο βαθμό. Ακούω, βλέπω μα δεν αντιδρώ σε τίποτα. Τίποτα δε μου κάνει αίσθηση. Τίποτα δε με νοιάζει αυτή τη στιγμή. Σαν να πάγωσε ο χρόνος και μαζί του να ‘χω παγώσει και εγώ..Ξέρω ότι ο χρόνος θα ξεκινήσει πάλι.. Απλά θέλω να γίνει σύντομα.

Προσπαθώ..

Είμαι σε μια φάση που προσπαθώ να άρχισω την ζωή μου απο την αρχή..Έχω κόψει και τα Lexotanil αν και κάποιες φορές δεν άντεξα και πείρα βλέπω ότι έχω την θέληση να ξαναγίνω όπως ήμουν κάποτε..Μέσα στο κέφι και την ζωντάνια που μόνο εγώ είχα...Σημαντικό ρόλο σε όλα αυτά,παίζει ένα άτομο που γνώρισα και μέσα σε λίγο καιρό κατάφερα να λατρέψω και ήταν και ο μοναδικός που με ταρακούνησε και με έκανε να πιστέψω πως τα χάπια δεν είναι η λύση..Κατά τα άλλα καλά..Η σχολή φτάνει στο τέλος της για φέτος και εγώ κάνω σχέδια για το καλοκαιράκι μου..Καλό καλοκαίρι...

Χριστούγεννα

Χριστούγεννα.. Πάντα μου άρεσαν τα Χριστούγεννα. Οι στολισμοί όλη αυτή η χαρά στο πρόσωπα όλων. Φέτος, από την στιγμή που κατάλαβα ότι τα Χριστούγεννα έρχονται με έπιασαν τα ψυχολογικά μου. Βλέπεται τέτοιες μέρες έμεινα έγκυος. Νοιώθω σαν να ξαναζώ την ιστορία μου από την αρχή. Νοιώθω μόνη. Φοβάμαι για το μέλλον. Δεν ξέρω.. Νοιώθω ότι ζω σε ένα κακό όνειρο και περιμένω να ξυπνήσω. Θέλω να χαθώ από όλους και από όλα.. Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Αυτά για την ώρα. Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας!

Βαρετά,μονότονα..

Μόνο κ μόνο αυτές οι δύο λέξεις με εκφράζουν απόλυτα..Αρνούμαι να προσαρμοστώ και να ξαναγίνω το άτομο που ήμουν πριν.Τώρα πλέον έχω βρει άλλον τρόπο για να αποφεύγω σκέψεις..Lexotanil κ πάλι lexotanil.Ξέρω ότι δεν είναι και ότι καλύτερο αλλά όσο μένω ξύπνια σκέφτομαι διάφορα κ καταλίγω να κλαίω με τις ώρες..Οπότε,σχολή κ ύπνος είναι για μένα η καθημερινοτητά μου..

ΛΟΛ

Βγήκα να απλώσω ρούχα στο μπαλκόνι και μπήκε στο μάτι μου γρέζι απο την διπλανή οικοδομή..Να θες να χαλαρώσεις και να μην μπορείς..Μου έκανε σκουριά στην κόρη αλλά το πρόλαβα.Τώρα είμαι με τον επίδεσμο και με αντιβίωση.Το πήρα humorιστικά χιχιχι.Άντε περαστικά μου(και απο δω και μπρος θα απλώνω τα ρούχα μου με γυαλιά ηλίου)

Ιανουάριος 2008

Πολλοί θα βρεθούν να με κατηγορήσουν(και δεν θα χουν και άδικο)...Μόνο όμως ένα άτομο που έχει βρεθεί σε παρόμοια θέση μπορεί να καταλάβει πως νοιώθω..11 Ιανουαρίου 2008 και αφού είχα χωρήσει με το αγόρι μου κάνω ένα τεστ εγκυμοσύνης γιατί είχα κάποια συμπτώματα.Αν και δεν το περίμενα το τεστ βγήκε θετικό.Αρχικά πανικοβλήθηκα,αλλά δεν στεναχωρήθηκα.Ήθελα να το κρατήσω και να κάνω ότι μπορώ για να το μεγαλώσω σωστά.Πάντα ήμουν κάθετη στο θέμα της έκτρωσης οπότε δεν μου πέρασε απο το μυαλό να το ρίξω.Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ειδόποιησω τον πρωιν μου.Εκείνος ήρθε με τα χίλια ζόρια φέρνοντας ένα τεστ γιατί πίστευε ότι του έλεγα ψέμματα(το αφήνω ασχολίαστο).Το έκανα το τεστ μπροστά του και φυσικά βγήκε θετικό!Κανονίσαμε 2-3 συναντήσεις σπίτι του,με την μητέρα του και τον κολλητό μου(η δική μου η μητέρα δεν είχε μάθει τίποτα ακόμα).Όσες φορές πήγα σπίτι του άκουγα το ίδιο πράγμα και απο εκείνον και απο την μητέρα του.Έκτρωση και έκτρωση και έκτρωση.Της εξήγησα του λόγους που δεν ήθελα να το ρίξω αλλά δεν μου φάνηκε να με καταλαβένει.Της είπα οτι δεν θέλω να κάνω ένα τέτοιο έγκλημα και μου είπε ότι είναι πολύ μικρό ακόμα..Ειλικρινά δεν έχω ακούσει πιο μεγάλη ανοησία.Μου μιλούσε τουλάχιστον 3 ώρες και έλεγε τα ίδια..Είδα οτι άκρη απο την οικογένεια του δεν θα έβρισκα και έτσι μίλησα σε κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο για το θέμα και κάπως ηρέμησα.Δεν ήξερα πως να το πω στους γονείς μου.Δεν φοβόμουν για μένα.Φοβόμουν για το μωρό.Μετά απο μερικές μέρες και όταν βρήκα την ευκαιρία το είπα στην μητέρα μου.Δεν φώναξε,απλά με κοιτούσε.Τα είχε χάσει και εκείνη όπως και γω.Αν το μάθενε ο πατέρας μου θα με έδιωχνε απο το σπίτι.Της εξήγησα ότι έπαιρνα προφυλάξεις,οτι δεν το θέλαμε και ήταν ατύχημα.Δυστηχώς στήριγμα δεν είχα όμως ούτε απο εκείνη.Την πείρε μόνη της την απόφαση χωρίς να με ρωτήσει.Έκτρωση η μόνη λύση.Είχα εξαντλήσει κάθε περιθώριο..Κάθε μέρα έσπαγα το κεφάλι μου να βρω μια λύση.Δεν μπορούσα όμως να κάνω κάτι.Έκλαιγα απο το πρωΐ ως το βράδυ(στα κρυφά πάντα).Η άμβλωση έγινε στο μητέρα.Λίγα άτομα ξέρουν γι αυτό.Ντρέπομαι πολύ...Μακάρι οι συνθήκες να ήταν διαφορετικές.Μακάρι να είχα άτομα να με στηρίξουν έστω στην αρχή.Μόνο το μωρό μου δεν έφταιγε και αυτό την πλήρωσε στο τέλος...

Το πρώτο μου ποστ

Καλώς σας βρήκα...Τώρα γιατί έφτιαξα αυτό το blog ούτε που ξέρω.Μερικές φορές έχουμε την ανάγκη να μιλήσουμε σε κάποιον.Έτσι λοιπόν και γω απο σήμερα και στο εξής θα γράφω εδώ όποτε έχω κάτι να πω,όποτε έχω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις και προβληματισμούς